Moeder van een zoon (9 jaar) met ADHD
Toen ik Hulp bij ADHD (op)zocht, was het voor mij heel belangrijk om anders tegen mijn zoon te leren aankijken. Ik had het met momenten bijzonder moeilijk in de relatie tot mijn kind. Ik begreep heel weinig van hem, zag alleen maar het ‘gebrek’, vond hem bijzonder vermoeiend. Kortom, ik kwam vooral in conflict met mezelf en mijn eigen ‘gebreken’. Ik zag de omgang met mijn kind als een opgave. Ik verachtte mezelf daarom en vond mezelf haast een ontaarde moeder.
Toen ik op de website een citaat van Gerline de Langen las, kon ik wel janken van jaloezie: Dat wil ik ook!
Ze zei het volgende: “Ik kan nu met trots zeggen dat een kind met ADHD het beste is wat me is overkomen. Hij heeft me geleerd te ontdekken wie ik werkelijk ben”.
Samen met Anne ging ik op zoek naar wat mijn zoontje en ik nodig hadden. Wat ik bijzonder knap vond aan Anne is dat ze puur uit mijn verhalen en frustraties de angel vond, zonder dat ze mijn zoontje ooit heeft ontmoet. Ik kan nu zelf met trots zeggen dat ik niet meer naar mijn zoon kijk als naar een kind met ADHD. Neen, ik zie een kind met bijzonder veel energie, een berg aan creativiteit en een hoeveelheid empathie waar ik alleen maar van kan dromen. En het allerbelangrijkste: hij zit weer op de perfecte plek in mijn hart waar een kind hoort te zitten, het plekje van de onvoorwaardelijke liefde!
