Moeder (zoon 19 jaar)

Hier een moeder van een jongeman inmiddels, van 19 jaar. Door een krantenartikel te lezen, ben ik terecht gekomen bij Arno. Mijn zoon wilde niet meewerken. Maar ik radeloos, moedeloos van al die hulpverlening die al voorbij was gekomen, had bij dit artikel een goed gevoel. En ben de strijd – want zo voelde het voor mij toch – weer aangegaan. Eerste wat ik zei toen Arno bij ons kwam: ‘hier heb je hem, doe jij het maar en zoek het uit samen met mijn zoon.’ Want ik heb al genoeg gedaan. Nu is het zijn beurt om er iets aan te doen. Maar Arno zei me al heel snel: ‘Als je die verwachting hebt dan moeten wij toch echt eens praten.’

Want de sleutel lieve ouders ligt toch echt bij ons. Van negatief zijn – en dat zijn we vaak denk ik door alles wat er al gebeurd is – is het toch heel belangrijk om positieve dingen te blijven zien. En vooral toe te passen. Het is en blijft nog steeds moeilijk. Maar echt, een goed voorbeeld, doet volgen. En mijn zoon was geen kleine jongen meer toen ik hier aan begon. Het vergt veel geduld en dat heb ik niet zoveel, haha! Maar het werkt wel, en alles 1 voor 1, stapje voor stapje. Want veel opdrachten en snel, dat werkt niet. Nu zoveel tijd later, ben ik rustiger geworden. Meer geduld, en kunnen mijn zoon en ik weer meer met elkaar lachen. En dat is heel plezierig kan ik jullie melden. Wij ouders moeten het doen.

Ik laat de meningen van anderen niet zoveel meespelen. Volg je eigen gevoel,want wij kennen onze kinderen toch echt het beste. Ik ben blij dat het nu veel beter gaat en wil daarom Arno heel hartelijk danken voor zijn inzet, geloof in mijn zoon en vooral in mij.