Eetgeluidenbeschermer
Na een dag hard werken kom ik thuis en blijkt Anne een heerlijk driegangen diner te hebben bereid. We beginnen met één van haar specialiteiten: zelfgemaakte wortelsoep.
Tijdens het eten van de soep vertelt ze over iets vervelends wat ze die dag heeft meegemaakt. Ik probeer te luisteren naar wat ze zegt, maar word afgeleid door de eetgeluiden die ze maakt. In de wortelsoep zit niets wat hard is, maar wanneer Anne een hap in haar mond steekt lijkt het alsof ze een paar stenen ballen naar binnen brengt en vermaalt. Ook het geluid dat ze maakt als ze de soep doorslikt komt bij mij binnen alsof er een wc wordt doorgetrokken.
Ik zeg haar dat ik niet goed kan horen wat ze zegt omdat ze zo’n harde eetgeluiden maakt. “Waarom wil je nou nooit eens luisteren naar wat ik te zeggen heb als we aan tafel zitten,” reageert ze verontwaardigd. Ik antwoord haar dat het me echt niet lukt om te horen wat ze zegt als ze zo blijft eten. “Als je niet wil luisteren naar wat ik te zeggen heb dan zoek je het maar uit. En trouwens, er heeft nog nooit iemand geklaagd over mijn eetgeluiden,” zegt ze, als ze verdrietig de trap oploopt. Teleurgesteld eet ik alleen mijn bordje wortelsoep leeg.
Na een rondvraag bij haar en mijn familie kom ik erachter dat het klopt dat eigenlijk niemand last heeft van de eetgeluiden van Anne. Wat ik van mijn moeder en zusje wel kriig te horen is dat ik vroeger ook vaak klaagde over hun eetgeluiden.
Om ervoor te zorgen dat het samen eten gezelliger wordt – dat betekent dat ik ook kan horen wat Anne zegt – besluit ik naar een doe-het-zelf zaak te gaan. Voordat ik de winkel inloop, druk ik bij de infobalie op de bel. Een ogenblik later komt er een winkelmedewerker op me af die me vraagt of hij me kan helpen. “Jazeker,” antwoord ik en vraag of ze gehoorbeschermers verkopen. Hij zegt me dat ze die hebben en vraagt of ik ga verbouwen. Ik vertel hem dat dit niet het geval is, maar dat ik ernaar op zoek ben omdat ik graag samen met mijn vriendin wil kunnen dineren zonder ruzie te krijgen.” “Gang drie,” zegt hij me verbouwereeert. “Vriendelijk bedankt,” antwoord ik hem en loop naar gang drie waar ik een mooie blauwe gehoorbeschermer aantref.
Als ik de volgende dag thuiskom, is Anne weer druk in de keuken met het bereiden van een heerlijke rode bietensalade. Ik loop naar haar toe en zeg dat ik een een verrassing voor haar heb die ervoor gaat zorgen dat ik beter ga horen naar wat zij te zeggen heeft als we aan tafel zitten. “Oh, daar hedde um weer,” antwoordt ze.
Ik ga alvast aan tafel zitten en zet mijn gloednieuwe blauwe gehoorbeschermer op mijn hoofd. Wanneer Anne de huiskamer binnenkomt kijkt ze me aan zoals de winkelmedewerker van de doe-het-zelf-zaak en vraagt: “Wat heb jij nu op je hoofd” “Een eetgeluidenbeschermer,” antwoord ik haar. “Hoe denk jij in godsnaam dat dit ervoor gaat zorgen dat je beter gaat luisteren naar wat ik te zeggen heb?” Ik vertel haar dat ik heb bedacht dat wanneer ik de eetgeluidenbeschermer opzet de eetgeluiden wegvallen en ik zo beter kan luisteren naar wat ze te zeggen heeft. “Jij bent echt gek,” zegt ze hoofdschuddend en neemt plaats.
Het is inmiddels acht jaar geleden dat het bovenstaande is gebeurd. SInds die tijd ben ik door de eetgeluidenbeschermer beter in staat om te horen naar wat Anne te zeggen heeft wanneer we samen eten. En zo nu en dan, wanneer ik thuis arriveer als de tafel al gedekt is, ligt de eetgeluidenbeschermer al klaar bij mijn bord…
Wordt vervolgd.
Arno de Poorter
Arno de Poorter is psycholoog en mens met ADHD. Hij leeft en werkt samen met Anne van Hees, onderwijskundige. Samen zijn zij de ouders van Sofie (2011) en Liesje (2013).
Bovenstaande column is een gastbijdrage. Normaliter publiceert Anne van Hees tweewekelijks een nieuwe column. Een deel van haar columns verscheen in een columnbundel ‘ADHD in een kippenhok‘. Deze is hier te bestellen.
Iedere twee weken een column in je mailbox? Meld je hier aan.
