Een papa met ADHD

Het is een paar dagen voor de verjaardag van Sinterklaas. Voor de gelegenheid hebben aan onze ontbijttafel vandaag drie pieten plaatsgenomen: een driejarige Pietje Puk, een vijfjarige Huispiet én een vijfendertigjarige Pakjespiet. Deze laatste draagt over zijn geluidsbeschermer een pietenbaret met daarop de naam ‘Naomi’ gevonden en meegebracht (‘voor de kinderen’) door een klant. Pietje Puk en Huispiet dragen alleen een roze baret met een paarse veer.

Aan één kant van de tafel, waar Pietje Puk en de Pakjespiet zitten, ontstaat verwarring over de rolverdeling. Pakjespiet schiet terug in de rol van Sven – uit de film ‘Frozen’ – die hem drie maanden geleden door de driejarige ‘Elsa’ – uit dezelfde film – is toebedeeld en hij sindsdien met verve dagelijks speelt.

Sven is een rendier en kan niet praten, maar wel joelen. Terwijl pietje Puk net een hap van haar boterham neemt, klinkt er plots een luidruchtige hoog geluid en krijgt pietje Puk een lik over haar wang. ‘Nee Flen!’ reageert ze aangezien Pietje Puk, Elsa en Liesje nog wat moeite hebben met het uitspreken van de ‘s’, helemaal in combinatie met een andere medeklinker: ‘Jij bent niet Flen, jij bent de Pakjespiet’. ‘Oké Elsa, ik bedoel Liesje, oh nee, Pietje Puk,’ antwoordt Pakjespiet.

maar ik ben niet degene die zodra de kans daar is, het merendeel van de dag opgaat in het spel van de kinderen

Hoewel ikzelf naar wat verschillende namen luister als Annetje, snoepie en mama, heb ik geen namen van de kinderen gekregen die mij een andere rol dan die van geliefde en moeder toedichten. Dit is geen afgesproken werk, maar ik ben niet degene die zodra de kans daar is, het merendeel van de dag opgaat in het spel van de kinderen, het gezamenlijke spel of pogingen waagt de kinderen in mijn eigen, van alle logica verstoten fantasiewereld te betrekken.

Ik ben ook niet degene die, uit angst om zelf te weinig te kunnen spelen, al bij een zus polst of ik een dag in de week tijdens schooltijd voor z’n neefje mag zorgen, zodra ook onze jongste dochter naar de basisschool gaat.

Nee, ik ben degene die haar man een jaar geleden attendeerde op het nut van spelen zonder één van de ouders.

Enigszins schoorvoetend erkende de papa met ADHD de zin van het eigen spel van onze kinderen en plant hij sindsdien op zijn papa-dagen bewust verschillende solo-activiteiten in zoals stofzuigen, lezen en strijken. En naast de kans om even hun eigen spel te spelen, brengen deze momenten hen ook gewoonweg even op adem.

Anne van Hees

Anne van Hees is onderwijskundige en leeft en werkt samen met haar (aanstaande) man Arno de Poorter, psycholoog en mens met ADHD. Zij zijn de ouders van Sofie (2011) en Liesje (2013). Een deel van haar columns verscheen in een columnbundel ‘ADHD in een kippenhok‘. Deze is hier te bestellen.